Οι γυναικείες συμμετοχές σε αθλητικές διοργανώσεις, έχουν συμβάλλει τα μέγιστα σε σειρά αγωνισμάτων. Φυσικά, το δρομικό κίνημα και ιδίως οι αγώνες Μαραθωνίου, δεν θα μπορούσαν να αποτελέσουν εξαίρεση. Ήταν όμως πάντοτε έτσι;
Πίσω, στο όχι και τόσο μακρινό 1967, η συμμετοχή μιας αθλήτριας σε διοργάνωση Μαραθωνίου, κάθε άλλο παρά αυτονόητη ήταν. Το αντίθετο μάλιστα, ένα τέτοιο γεγονός μπορούσε να αποτελέσει πρώτη είδηση, αλλάζοντας πιθανώς και την ιστορία του δρομικού κινήματος. Πράγματι, έτσι και έγινε, όταν η Catherine Switcher, αψηφώντας τους κανονισμούς του Μαραθωνίου της Βοστόνης, που δεν επέτρεπαν τη συμμετοχή των γυναικών, πέτυχε να συμμετάσχει επίσημα στον αγώνα.
Η Switcher, χρησιμοποιώντας ένα τέχνασμα πέτυχε να εγγραφεί επίσημα ως δρομέας της διοργάνωσης, χωρίς μάλιστα να γίνει αντιληπτή μέχρι και το 5ο χιλιόμετρο του αγώνα. Εκείνη ήταν η στιγμή που το σχόλιο ενός δημοσιογράφου έστρεψε τα βλέμματα, όχι μόνο των αθλητών, αλλά και της διοργάνωσης του αγώνα, στην Switcher.
Μάταια, ορισμένοι αθλητές, αλλά και ο Jock Semple, διοργανωτής του αγώνα, επεδίωξαν να σταματήσουν της Switcher. Η αθλήτρια με τον αριθμό 261 κατάφερε να ολοκληρώσει τη διαδρομή, γράφοντας μια νέα σελίδα στην ιστορία του δρομικού κινήματος.
Στο βίντεο που ακολουθεί εμφανίζεται ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα με τον Semple να επιχειρεί να σταματήσει την Switcher.
Έκτοτε ξεκίνησαν να διοργανώνονται δρομικοί αγώνες γυναικών, ενώ μερικά χρόνια αργότερα, οι γυναίκες έγιναν αποδεκτές σε αγώνες Μαραθωνίου δρόμου.
Στις αρχές της δεκαετίας του 80, μία νεαρή κοπέλα έκανε προπονήσεις στους δρόμους της Πάτρας, εκπλήσσοντας, όπως η ίδια σημειώνει, όσους την παρατηρούσαν. Αυτή η νεαρή κοπέλα δεν ήταν άλλη από την κάτοχο του ρεκόρ Ελλάδος στον Μαραθώνιο δρόμο, κα Μαρία Πολύζου.
Σήμερα, εν έτει 2018 είχαμε τη χαρά να μιλήσουμε μαζί με έναν άνθρωπο που έχει εμπνεύσει πολλούς αθλητές και αθλήτριες. Κυρίως θέλαμε να μάθουμε από την ίδια, πόσο εύκολο ή όχι, ήταν για μία γυναίκα να ασχοληθεί επαγγελματικά με τον αθλητισμό. Πέραν όμως αυτού, θέλαμε να ρωτήσουμε μία γνώστρια του χώρου, κατά πόσο τελικά σήμερα ο δρόμος για τις γυναίκες αθλήτριες παραμένει πιο δύσκολος.
-Είστε μία αθλήτρια που μας έχει κάνει πολλές φορές περήφανους. Όταν ξεκινήσατε, πόσο εύκολο ήταν για μία γυναίκα να ασχοληθεί επαγγελματικά με τον αθλητισμό;
Ξεκίνησα να τρέχω στις αρχές τις δεκαετίας του 1980, το 1982 . Εκείνη την εποχή και κυρίως στην Πάτρα δεν υπήρχαν γυναίκες που έτρεχαν. Έτσι, το να βλέπουν ένα νεαρό κορίτσι να τρέχει στους δρόμους, πολύ νωρίς το πρωί, από τις 6:00 ( γιατί μετά έπρεπε να πηγαίνω στο σχολείο) ήταν κάτι αδιανόητο. Με περνούσαν για τρελό-κορίτσι(!) στην κυριολεξία της λέξεως. Με κοιτούσαν και με ρωτούσαν πολλές φορές, τι έχω και τρέχω… Και εγώ πολύ απλά τους απαντούσα, ότι έχω όνειρο… να τρέξω στους Ολυμπιακούς Αγώνες… Κάποιοι κουνούσαν το κεφάλι τους αρνητικά και κάποιοι απλά ψιθύριζαν «σου το ευχόμαστε».
Επίσης θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι ήταν πολύ δύσκολο να φοράω σορτς και το είχα μόνο για αγώνες. Ήθελα να μην δίνω στόχο… να μην μιλάνε αρνητικά για μένα.
-Πιστεύετε ότι πιο σημαντική για τα νέα παιδιά είναι η στήριξη της οικογένειας, ή η υποστήριξη του αθλητικού σωματείου;
Αν θέλουμε τα παιδιά μας να γυμνάζονται και να καταφέρουν να κάνουν πρωταθλητισμό και τα δύο είναι απαραίτητα.
Η οικογένεια είναι σίγουρα η βάση για το κάθε παιδί. Εκεί θα γαλουχηθεί και θα διαμορφώσει χαρακτήρα, έτσι ώστε να ξεκινήσει να γυμνάζεται και να μείνει στον αθλητισμό, οπλίζοντας το με επιμονή, υπομονή και πίστη ότι μπορεί να τα καταφέρει.
Πολλές φορές, ο προσανατολισμός των στόχων των γονέων καθορίζει και τους στόχους των παιδιών. Επίσης, η κατάλληλη υποστήριξη των γονέων μπορεί να προφυλάξει τους αθλητές από αγχογόνες εμπειρίες.
Από την άλλη πλευρά, το σωματείο θα πρέπει να στηρίξει τον νεαρό αθλητή ή αθλήτρια, έτσι ώστε να έχει την δυνατότητα να λαμβάνει σε μία σειρά από αγώνες που θα τον οδηγήσουν σε υψηλό επίπεδο.
-Η συμμετοχή των γυναικών στον μαζικό αθλητισμό, δεν ήταν πάντα αυτονόητη. Θεωρείτε ότι πλέον έχουν ξεπεραστεί οι όποιες διακρίσεις υπήρξαν;
Σίγουρα έχουν γίνει πάρα πολλά βήματα για ισότιμη αντιμετώπιση των γυναικών στον αγωνιστικό τομέα και βλέπουμε γυναίκες να αγωνίζονται στα περισσότερα αθλήματα που υπάρχουν. Βεβαίως πρέπει όμως να γίνουν πάρα πολλά ακόμη, έτσι ώστε γυναίκες να μπουν σε διοικητικές θέσεις Ομοσπονδιών αθλημάτων, γιατί αυτό θα βοηθήσει ακόμη περισσότερο τον αθλητισμό και θα οδηγήσει σε ακόμη μεγαλύτερες διακρίσεις.
-Εσείς ξεχωρίζετε κάποιες γυναικείες μορφές του αθλητισμού;
Βεβαίως , μία από τις πρωτοπόρες στο άθλημα του Μαραθωνίου είναι η Κάθριν Σουίζερ, είναι η πρώτη γυναίκα που έτρεξε μαραθώνιο στον κόσμο, κατά την διάρκεια του Μαραθωνίου της Βοστόνης το 1972.
Επίσης σπουδαίες γυναίκες θρύλοι του αγωνίσματος , όπως η Τζόαν Μπενόιτ, η Ρόζα Μότα, η Ίνγκριτ Κρίστιανσεν και πολλές ακόμη που άλλαξαν την πορεία του αθλήματος και γενικά τον γυναικείο αθλητισμό στον κόσμο.
-Ολοένα και περισσότερες γυναίκες, γίνονται πλέον μέρος του δρομικού κινήματος. Σε τι πιστεύετε ότι οφείλεται αυτό το γεγονός;
Θα έλεγα ότι οι γυναίκες δεν διαφέρουν σε τίποτα όσον αφορά στο να ασκούν οποιοδήποτε άθλημα. Θα έλεγα μάλιστα ότι οι γυναίκες έχουν πάρα πολύ αντοχή, δύναμη, επιμονή και υπομονή για δρόμους μεγάλων αποστάσεων.
Τώρα πια ολοένα και περισσσότερες γυναίκες φορούν τα αθλητικά τους και βγαίνουν στους δρόμους και τρέχουν. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι τον τελευταίο καιρό συχνά βλέπουμε να είναι μεγαλύτερο το ποσοστό των γυναικών, από το αντίστοιχο των αντρών, σε έναν αγώνα!
-Τι θα λέγατε σε μία νεαρή αθλήτρια, που τώρα κάνει τα πρώτα της βήματα στον πρωταθλητισμό;
Θα έλεγα ότι πρέπει να οπλιστεί με πάρα πολύ υπομονή, επιμονή, πίστη στον εαυτό της και ότι θα πρέπει από πολύ νωρίς να αντιμετωπίζει την ήττα με την νίκη με την ίδια εσωτερική ισορροπία. Ο δρόμος προς την κορυφή δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Πολλές φορές η επιτυχία σε περιμένει στην γωνία και θα την φθάσεις αν καταφέρεις να παραμείνεις μέχρι το τέλος.
-Θα έχουμε την τιμή να σας συναντήσουμε στον επερχόμενο Radisson Blu Διεθνή Μαραθώνιο Λάρνακας. Είναι σημαντικό για εσάς να ενισχύσετε με την παρουσία σας τον αθλητισμό και το δρομικό κίνημα της Κύπρου;
Αποτελεί μεγάλη τιμή για μένα να αγωνιστώ στην Κύπρο και στον Μαραθώνιο της Λάρνακας, μαζί με τους δρομείς της MARATHON TEAM GREECE. Η ενίσχυση του δρομικού κινήματος, με επαγγελματίες, αλλά και ερασιτέχνες αθλητές είναι εξαιρετικά σημαντική. Με χαροποιεί μάλιστα ιδιαίτερα το γεγονός πως τα τελευταία χρόνια ο αριθμός των ανθρώπων που συμμετέχουν σε δρομικές διοργανώσεις ολοένα και αυξάνεται.
Εύχομαι λοιπόν τα καλύτερα για τον Μαραθώνιο σας και ευρύτερα το δρομικό κίνημα της Κύπρου. Θα τα πούμε από κοντά στη Λάρνακα, στις 18 Νοεμβρίου 2018!
